Dag 18 - stoopid chikins everywhere

Aloha. Het woord van vandaag is moa.
Vandaag zijn we het eiland verder per auto gaan verkennen. Het noordelijk deel hebben we gisteren al gedaan, dus vandaag staan het zuidelijk en westelijk deel op het programma.
Eerst nog wat praktische zaken afgehandeld met de helicopter boer ( de betaling door jan doets wilde niet echt lukken, dus daar moesten we uiteindelijk zelf voor opdraaien, is het laatste woord dus nog niet over gesproken grrr...). Maar goed daar laten we ons humeur niet door verpesten dus daarna vrolijk op pad.
Het is bij lange na niet mogelijk om het hele eiland per auto te bereizen, sterker nog je kan niet eens een rondje maken. Dus daar waar we komen konden zijn we geweest. Wat je overal maar dan ook echt overal ziet hier zijn vrij loslopende (wilde) kippen. En vooral heel veel hanen oftewel moa. In de dorpjes, langs het strand in de bossen maar metook langs de snelwegen. Het is een erkend fenomeen hier want ze staan zelfs op t-shirts net als andere bezienswaardigheden van hawaii.
Maar goed behalve dat hebben we aan de zuidkust een zgn blowhole bekeken. Dit is een gat in de rotsen langs de kust waar door de golfslag zeewater door omhoog geblazen wordt. Ziet er, zeker met een beetje ruwere zee, best spectaculair uit. En de zee was wel wat ruwer vandaag want er staat best veel wind. Er wordt ook gewaarschuwd dat zwemmen op veel plekken vandaag geen goed idee is.
Het andere hoogtepunt van vandaag was de Waimea canyon. Dit keer niet vanuit de lucht zoals gisteren maar vanaf een aantal uitzichtspunten vanaf de rand. Hiervoor moesten we eerst een eindeloos lange kronkelende weg naar boven. Onderweg een broodje bij de subway gescored, want dan konden we met een prachtig uitzicht picknicken hadden we bedacht. Haha leuk idee....not.
Het uitzicht was inderdaad prachtig, maar zo op de rand van de canyon is het nogal winderig. Daan durfde op een gegeven moment geen foto met haar telefoon te maken omdat ze bang was dat die uit haar hand zou waaien. En het was er nogal stoffig. Je werd er dus soort van gezandstraald.
Niet echt omstandigheden om eens heerlijk van een broodje te genieten. Dat hebben we dus maar ergens anders bij een picknick tafel uit de wind in de schaduw zonder uitzicht maar ookzonder zand gedaan.
De lange reis terug gemaakt om onszelf zo snel mogelijk onder onder de douche te krijgen. Al dat rondwaaiende zand was dankzij onze rijkelijk aangebrachte zonnebrand overal aan ons lijf blijven plakken. Jakkes, zo smerig gevoel voor zandhaters zoals wij.
Na het douchen heerlijk bij de thai gegeten. En onszelf op de terugweg getracteerd op een starbuckje.