Dag 11&12 Via Onomichi naar Kyotoo

Konichihallo,
Mijn hoofd tolt van alles dat we gezien, belopen en bekeken hebben.
Allereerst gisteren naar Onomichi gereisd. Geen probleem voor ons meer inmiddels. In Nagasaki trammetje naar het treinstation. Daar de Shinkansen (zo"n hele snelle trein jeweetwel, eat your heart out NS) naar Fukuyama. En van daaruit door met de trein naar Onomichi.
Waar dat ligt? Zie maar op de kaart. Waarom daarheen? Geen idee...oh nee toch wel. Het is een stadje dat bekend is om zijn vele oude tempels hetgeen weer een zeer inspirerende omgeving was voor schrijvers.
Dit laatste is aan ons niet echt besteed natuurlijk (kennik toch niet lezen) maar die tocht langs al die tempels wel (in theorie dan)
Die tempels liggen allemaal tegen de helling op gebouwd(weer omhoog, arghhh) eigenlijk een heel pitoreske en unieke wandeling ALS HET GEEN 35 GRADEN IS.
Je voelt hem al aankomen denk ik, wij hebben een beetje gesmokkeld en niet alle 25 gezien. Onomichi is verder naar onze smaak een duffe bedoening. Niet veel open van de winkeltjes en toen het tijd werd om te gaan eten bleek het niet mee te vallen om iets te vinden dat ons wel aanstond en open was. Uiteindelijk ergens langs de waterkant terecht gekomen. Daar bleek alleen een menu op een soort van rol geschreven in het japans aanwezig, geen engels en geen plaatjes. Dus in overleg met de eigenaresse van de zaak, mijn handen en voeten en vooral Daan haar spreekvaardigheid toch tot een bestelling gekomen. Daan is wel gelijk bijna geadopteerd door die dame, want ze was erg gecharmeerd door het meisje uit "Oranda".
Hilarisch maar toch ook wel lekker gegeten. Sashimi en tempura en nog tig bijgerechtjes en een toetje van het huis.
Het hotel hier vonden we iets minder, maar goed het is maar voor 1 nacht
De volgende dag vetrokken wij naar Kyoto. Eerst een gewone en daarna twee verschillende Shinkansen treinen. En allemaal op tijd!!
In Kyoto aangekomen voor het gemak maar een taxi naar ons logeeradres genomen. Jammer dat we niet helemaal op de juiste plaats uit de taxi zijn gezet. Hadden we wel door hoor, maar de beste man achter het stuur bleef bij hoog en bij laag volhouden dat dit de plek was. Dan breekt de taalbarriere je toch een beetje op en delf je uiteindelijk het onderspit, betaalt netjes en denkt bij jezelf ik zoek wel verder, het zal vast wel in de buurt zijn. Gelukkig zijn onze padvinderstalenten dan zo, dat we er eigenlijk toch wel weer redelijk snel uit zijn en het inderdaad (gelukkig) niet zo heel veel verder lopen is. Ons onderkomen is een heus japans huisje, helemaal voor ons zelf.
Het is behoorlijk ruim bemeten: Woonkamer/ keuken, douche met badtobbe (ziet eruit als een soort van kookpot waar de kanibalen hun mensen in koken haha) een apart toilet en 1 slaapkamer. Op de eerste verdieping vindt je nog eens twee slaapkamers (waarvan een met bedden) en een balkonnetje. Zeer ruim dus voor met z'n 2-en.
Nadat we ons gesetteld hadden zijn we maar een beetje in de buurt rond gaan stappen. Dat werd natuurlijk weer meer dan een beetje met hier en daar een stug hellinkje en het is nog steeds 36 graden, maar het was wel de moeite waard. Twee tempels en een aantal oude heel sfeervolle straatjes gezien. Ook het Budo center bezocht. Dit is een trainingscentrum voor martial arts, jeweetwel aikido en kung-fu enzo.Daar was op dat moment niet zo heel veel activiteit, alleen wat dames in typische kleding die boog aan het schieten waren op z'n japans.
Over dames gesproken, ik heb een nieuwe hobby/ obsessie opgedaan hier namelijk vrouwen/ meisjes in kimono fotograferen.
Je struikelt er hier nogal over namelijk. Overal zie je ze lopen dus ik kan helemaal los gaan.
We zijn geeindigd in Ponto-cho street, een heel smal maar gezellig straatje met allemaal uitgaans en eetgelegenheden. Daar hebben we dus ook de avondmaaltijd genuttigd. Japans dagmenu met van alles wat. Misossoep, tempura, hotpot, koude voorgerechtjes met groenten en vis en groene thee cake als toet.
Je begrijpt wel dat we toen naar ons huisje gestrompeld zijn en een poosje in de kookpot hebben gezeten om daarna alles nog eens aan de binnenkant van de oogjes te gaan bekijken. Want ten slotte is er morgen weer een nieuwe dag.
Tot dan...